Treng vi lms?

I den digitale skulen har vi lenge tenkt at lms-en er heilt uunnværleg. Vi brukar It's learning til å administrere, organisere og dokumentere undervisning. Alle planar og opplegg legg vi ut i faga våre (som blir automatisk oppretta frå Extens), elevane sender meklding om fråver osb., vi tar inn oppgåver og elektroniske prøver her, og gir tilbakemeldingar og framovermeldingar. Eigenvurdering skriv elevane som logg i arbeidsmappa, og elevane kan også bidra med innhald i faget dersom vi gir dei skrivetilgang til mapper i faget. Slik sett er lms-en ein flott stad å vere saman. Men etter kvart som det kjem fleire og fleire muligheiter gjennom web 2.0-teknologiar, blir det også klårare kva for begrensingar som ligg i lms-en. For det første er læraren lærar og elevane elev i lms-en. Dei har ulike rettar og ulike tilgangar. Det kan vere nyttig nokre gonger, men kompliserer deltaking frå elevane si side. Det er tungvint å legge ut ting, endre eller flytte innhald, i og med at dei fleste operasjonar krev svært mange klikk. Det er også begrensa muligheiter for å endre oppsett og utsjånad på fagsidene, sjølv om det hjelpte då dashbord-teknologien kom. Mange lærarar er svært kreative, og ynskjer å ta i bruk muligheiter og tilpassingar som ikkje går innanfor lms-en, t.d. når det gjeld samarbeid. Vi brukar SkoleArena til fråver, varsling og halvårsvurdering (og kan også bruke det til å dokumentere undervegsvurdering), så den reint administrative biten kan ivaretakast gjennom det programmet. Vi er kopla til eit felles nettverk, og har fellesområde på server der vi kan lagre og dele filer og mapper "på gamlemåten". Så vi kan tenke oss ei utvikling der fleire og fleire lærarar byrjar å sjå på alternativ til lms:  ulike verktøy for samarbeid og deling kan brukast: samskriveverktøyet Etherpad som ligg tilgjengeleg på Nasjonal digital læringsarena, ndla.no, wikitenesta Wikispaces, blogg,sosiale digitale tankekart som t.d.  Mindmeister.com. Ein kan brukeOffice-programmet Onenote til å lage ein felles elektronisk ringperm i faget, som kan delast av lærarar og elevar og gjerast tilgjengeleg både heime og på skulen. Denne vil også kunne brukast på eksamen.Der ein før hadde læraren og læreboka som dei to viktigaste (og kanskje einaste) vegane til kunnskapen i faget, ser vi no at eleven har eit hav av ressursar, verktøy og arenaer for læring. Lærarar vil foretrekke ulike verktøy, somme vil vere betre eigna for visse fag osb.Det du kan lære vert begrensa ikkje av læraren, læreboka og pensum, men av kva for nettverk du greier å bygge deg i web 2.0-sfæren. Så korleis skal skuleleiinga gripe dette an? Korleis skal vi gå fram for å ruste lærarar for god praksis i den digitale, sosiale, hyperkomplekse verda? Det skal noko til å utvikle ikkje berre den reint tekniske digitale kompetansen, men samstundes det Rune Krumsvik (2007) hevdar må inngå i den digitale kompetansen for læraren: eit pedagogisk-didaktisk ikt-skjønn. Det vil seie at ein må ha oversikt over digitale læringsressursar og verktøy, og samstundes vere i stand til å avgjere om og korleis dette passar å bruke i læringssamanhengen. IKT må kome inn som ein del av dei vala læraren tar i førebuinga av undervisninga.
Det nyttar ikkje med nokre enkle kursrekker i dei mest grunnleggjande tinga. Vi må lage ein kultur der det å lære, dele og utvikle eigen kompetanse blir ein naturleg del av praksis. Meir om det seinare håpar eg, god helg!


Kjelde: Krumsvik, R (2007): Skulen og den digitale læringsrevolusjonen. Samlaget